ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Φωτογραφικός ρεαλισμός

Ως αυτοδίδακτος ζωγράφος δεν θα μπορούσα παρά να αντιγράφω τη φύση, η οποία και με καθοδηγεί στα έργα μου. Ο πρώτος μου δάσκαλος είναι η ίδια η φύση. Ξεκίνησα να αντιγράφω ό,τι έβλεπα, τονίζοντας τις φωτοσκιάσεις και επικεντρώνοντας την προσοχή μου στο φως με έντονα στην αρχή χρώματα και απαλύνοντάς τα στη συνέχεια. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι.. "ωραίο είναι κάτι που είναι αληθινό". Όπως αποτύπωναν την τελειότητα στα αξεπέραστα αγάλματα με την συμμετρία που έδωσε η φύση. Η φυσική τέχνη, η ακριβής απεικόνιση των διαφόρων αντικειμένων, καθορίζεται από την προσεγμένη χρήση των χρωμάτων, που έχει σαν σκοπό να προσελκύει το βλέμμα. Οι ανθρώπινες μορφές με τις εκφράσεις, το χρώμα, είναι μέρος του εσωτερικού κόσμου του καλλιτέχνη. Είναι αυτό που βλέπει με τα μάτια της ψυχής του, πριν ακόμη το αποτυπώσει στον καμβά.

Εκτός από τη φύση, σημαντικό ρόλο έπαιξε και η μελέτη των έργων των Μεγάλων Ζωγράφων. Την δεκαετία του 1970 κυκλοφορούσε το έντυπο "Οι Μεγάλοι Ζωγράφοι", γεμάτο φωτογραφίες από τα Μουσεία του κόσμου, το οποίο περίμενα με αγωνία. Αποτελούσε για μένα την καλλιτεχνική τροφή μέχρι το επόμενο τεύχος. Μελετούσα τα έργα με πολύ προσοχή, προσπαθώντας να επιλέξω την τεχνοτροπία που μου ταιριάζει. Ο Αναγεννησιακός ζωγράφος Μικελάνζελλο ντα Καραβάτζιο (1571-1610), ήταν πρώτος που ζωγράφιζε απευθείας στον καμβά αντιγράφοντας τη φύση. Υποστήριζε δε, ότι αντέγραφε µε τέτοια τελειότητα στη λεπτομέρεια που δεν έβαζε ούτε μία πινελιά από μόνος του. Αντέγραφε τη φύση.

Ο φωτογραφικός ρεαλισμός του Καραβάτζιο, που θα έμενε γνωστή στην ιστορία της τέχνης ως "Καραβατζισμός", επηρέασε σαν τεχνοτροπία και καθοδήγησε τα πρώτα καλλιτεχνικά μου βήματα, ως αυτοδίδακτου ζωγράφου, κατά την δεκαετία του 1970.

Η δεκαετία αυτή για την ελληνική τέχνη, ήταν η εποχή της απομάκρυνσης από την αφαίρεση και της επιστροφής στην πραγματικότητα, με τους καλλιτέχνες να επιλέγουν ανάμεσα σε πολλά είδη έκφρασης, προκειμένου να μιλήσουν για τον κόσμο γύρω τους. Το ξεκίνημά μου στη ζωγραφική με βρίσκει σ΄αυτή την εποχή να δημιουργώ καθορίζοντας ως τεχνοτροπία στα έργα μου, τον φωτογραφικό ρεαλισμό.

Η ανάγκη για βιοποριστικούς λόγους κατά την δύσκολη περίοδο της δεκαετίας του 1970, με αναγκάζει να παράγω εμπορικά έργα "κατά παραγγελία των πελατών" σε κορνιζάδικα και να πουλιούνται σε χαμηλές τιμές (με το κομμάτι), με αποτέλεσμα την χαμηλή ποιότητα των υλικών και των θεμάτων.

Δραπετεύοντας από την ανάγκη της εμπορικότητας, ζωγραφίζω και για μένα έργα, που ήθελα να μείνουν και να συνδεθούν με βιώματα και καταστάσεις της εποχής εκείνης. Ξεκινώντας με τα πρώτα έργα να έχουν έντονο σκούρο χρώμα, αντανακλώντας την ψυχολογία της εποχής αυτής, λόγω των δυσκολιών. Στη συνέχεια το χέρι καθοδηγείται μόνο του, επιλέγει πιο ανοιχτά χρώματα δίνοντας την αίσθηση ότι ζωγραφίστηκαν σε εξωτερικό πιο φωτεινό χώρο. Η διαχρονική αυτή εικόνα των πρώτων έργων μου, φαίνεται στις φωτογραφίες των πινάκων στη θεματική ενότητα "Έργα μέχρι το 1987".

Θεωρώ ότι ένα έργο θα πρέπει να δείχνει και να λέει. Να δείχνει με τα χρώματα και να λέει αυτό που ο ζωγράφος θέλει να διηγηθεί. Βλέποντας το έργο, να σταματάει το μάτι του θεατή, να γεμίζει με ερωτηματικά και ενθουσιασμό.

Από τότε που άρχισα να ζωγραφίζω προσπάθησα να απεικονίσω τα πράγματα όσο πιο αληθινά μπορώ. Κάποιες φορές το καταφέρνω και κάποιες άλλες όχι, αλλά γεγονός είναι ότι… αυτό είμαι! Απολαμβάνω την πρόκληση να πετύχω τον τόνο στο πρόσωπο, τα παιχνίδια στο φυσικό φως, τη διαφάνεια στο σπάσιμο του κύματος στη θαλασσογραφία, το σταφύλι στη νεκρή φύση, τις πτυχές της πέτρας στο χώρο, το αφρό της θάλασσας, …

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η αποτύπωση της πραγματικότητας, είναι μια δουλειά που μπορεί να γίνει από μία φωτογραφική μηχανή. Για την αποτύπωση αυτή μεσολαβεί η μηχανή. Για την πιστή αποτύπωση όμως ενός τοπίου, ενός προσώπου ή της θάλασσας, μεσολαβεί ο ζωγράφος.

Πιστεύω ότι στόχος ενός φωτορεαλιστή ζωγράφου είναι, να μπερδέψει τον θεατή και να μην διακρίνει αν βλέπει ένα ζωγραφικό έργο ή μια επεξεργασμένη φωτογραφία!

Τα έργα του φωτορεαλισμού δίνουν τη δυνατότητα στον θεατή να φανταστεί και πέρα από το εικονιζόμενο θέμα. Στα έργα μου προκαλώ την φαντασία του, αφού στα θέματά μου έχω δώσει κίνητρα, ώστε να δει και άλλες εικόνες που κρύβονται στον πίνακα. Τον ταξιδεύω πέρα από τη φωτογραφική αποτύπωση του έργου, η οποία φτάνει σε ένα σημείο χρησιμοποιώντας την φυσική τεχνική και βοηθώντας τον να ονειρευτεί και έναν ιδεατό κόσμο. Έναν κόσμο ευχάριστο που θα θέλαμε να ζούμε.

Αρκετές φορές όμως, ανάλογα με την ψυχολογία, αποτυπώνω θέματα που αγγίζουν δυσάρεστα την ψυχή μας, όπως ένα ναυάγιο, το εσωτερικό μιας φυλακής, η μελαγχολία. Η ζωή τις περισσότερες φορές είναι δυσάρεστη.

Κριτής σε έργα φωτογραφικού ρεαλισμού είναι ο κάθε θεατής, είτε γνωρίζει είτε όχι τους κανόνες της τέχνης και της τεχνικής, διότι το συγκρίνει με αυτό που βλέπει γύρω του.

Πάντα θα προσπαθώ να υποκαταστήσω τη φωτογραφική μηχανή και με τη σύνθεση των αντικειμένων να λέω, να δείχνω, να ονειρεύομαι και να εντυπωσιάζω….